Οικονομική κρίση και υποσιτισμός μαθητών.

Η  οξεία οικονομική κρίση που πλήττει την πατρίδα μας  το τελευταίο διάστημα  έχει "θύμα"  της και την Εκπαίδευση .Εκτός απο τα μηδαμινά κονδύλια που χορηγούνται στα σχολεία για τις βασικές  λειτουργικές τους ανάγκες και την οικονομική "αποψίλωση" τον καθηγητών ,έρχεται ο υποσιστισμός πολλών μαθητών μας να επαναφέρει μνήμες προηγούμενων δεκαετιών.Η ανεργία πολλών εκ των γονέων έχει ως αποτέλεσμα - αλίμονο- τον υποσιτισμό των ίδιων τους των παιδιών.Φαινόμενα τέτοια έχουν εμφανιστεί σε όλα σχεδόν τα σχολεία της χώρας αλλά η συστολή(=ντροπή) των μαθητών τα κάνει δυσδιάκριτα.
Το Υπουργείο Παιδείας  με  Εγκύκλιο(=επίσημο έγγραφο) προς όλα τα Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια   δίνει το «πράσινο φως» στους Διευθυντές των σχολικών μονάδων σε συνεργασία με τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, να επικοινωνούν με τις κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων, καθώς και τις Ιερές Μητροπόλεις, οι οποίες έχουν εκδηλώσει την επιθυμία να συμβάλουν αποτελεσματικότερα στην αντιμετώπιση  του φαινομένου.Η Εκκλησία, βέβαια, πάντα στήριζε με τα φιλόπτωχα ταμεία της ,τις τράπεζες ρούχων και τροφίμων ,τις άπορες οικογένειες αλλά τώρα η κατάσταση τείνει να ξεφύγει εκτός ελέγχου!Οι δράσεις εντός και εκτός σχολείου πρέπει να είναι άμεσες.Οψόμεθα!

Διαβάστε εδώ για τη συνεργασία Εκκλησίας- Υπουργείου Παιδείας

Ευαγγελισμός και μπακαλιάρος σκορδαλιά .Πώς σχετίζονται;

Το εθνικό μας φαγητό για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου είναι ο μπακαλιάρος υγράλατος με σκορδαλιά. Πως, όμως, καθιερώθηκε αυτό το έθιμο και πως ενσωματώθηκε στις διατροφικές μας συνήθειες ο μπακαλιάρος ή αλλιώς βακαλάος;

Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι
μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα

Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινά με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ..

Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος τον «νέο κόσμο». Τη σκυτάλη από αυτούς πήραν οι Βάσκοι ψαράδες, οι οποίοι ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και οδηγήθηκαν στο πάστωμα του, μέσα από το οποίο πέτυχαν πρώτον, να έχουν φαγητό που διατηρείται στα μακρινά τους ταξίδια και δεύτερον, βρήκαν μια τροφή νηστίσιμη, αλλά και φθηνή για το λαό της Ισπανίας.

Οι Βάσκοι, μάλιστα, επειδή ο βακαλάος κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της Ενδοχώρας που δε μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια, ονόμασαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού».

Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο.

Πως, όμως, σχετίζεται με την 25η Μαρτίου και γιατί είναι το «πιάτο» της ημέρας;

Απλούστατα και σύμφωνα με την κοινή λογική, κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας η Εκκλησία επιτρέπει μόνο δύο φορές την κατανάλωση ψαριού, ήτοι την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων.

Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι δεν ήταν ποτέ πολυτέλεια, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση, καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, οπότε πέρασε στην παράδοση και κατά συνέπεια έγινε το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου.

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι στις μέρες μας, την παγκόσμια πρωτιά σε κατανάλωση μπακαλιάρου κατέχει η Πορτογαλία, διότι οι Πορτογάλοι έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες διαφορετικές συνταγές για την αξιοποίησή του στην εθνική τους διατροφή, ενώ κατά παράδοση τον αποκαλούν «πιστό φίλο».

Μ.LAGANA
http://enoriakonstantinouelenis.blogspot.com/ 

fyllasiliasnews

www.hamomilaki.gr

25η Μαρτίου !!!Χρόνια πολλά!

Οι σημαίες ενω αποδίδουν τιμές στο Ηρώο

 Ευαγγελισμός της Παναγίας μας σήμερα, ευαγγελισμός και για την πατρίδα, που γιορτάζει την επέτειο της εθνικής μας παλιγγενεσίας! Το έθνος τίμησε όπου γης με λόγια και πράξεις τους ήρωες της ελληνικής Επανάστασης του 1821.Το ίδιο συνέβη και στο Δήμο Μεσσαπίων:δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο της κεντρικής πλατείας, κατάθεση στεφάνων απο φορείς του Δήμου,εκφώνηση λόγου και παρέλαση σε κεντρική οδό της πόλης των Ψαχνών.Η παρέλαση που ακολούθησε απέδειξε το υψηλό φρόνημα των μαθητών που δεν πτοούνται απο τις δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον τους.Το ΕΠΑ.Λ μας είχε την τιμητική του εφέτος, καθώς είχε την ευθύνη όλης της τελετής!Μάλιστα, εξαιρετικό λόγο προς τιμήν των ηρώων του Έθνους εκφώνησε η φιλόλογος του Λυκείου μας, κ.Πιτσούνη Ζωή.

Η κ.Πιτσούνη εκφωνεί το λόγο!

Μετά την παρέλαση !

Ελληνική Επανάσταση 1821: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος

Παρασκευή απόγευμα ,Απρίλης του 1841 έξω απο το ναό της Ευαγγελίστριας Πειραιά. Ενας κουλουριασμένος γεράκος , μισότυφλος και ταπεινός απλώνει το χέρι του για λίγη ελεημοσύνη απο τους βιαστικούς περαστικούς .Ακούγονται βήματα,κάποιος περαστικός σταματάει .Απο την αμφίεση του φαίνεται για ξένος. Κουνάει λυπημένα το κεφάλι του.Μπροστά του έχει τον τρομερό Νικηταρά ,το φόβο και τρόμο των Τούρκων  στην Επανάσταση!Ο "τουρκοφάγος", έτσι τον ονόμασαν οι συμπολέμιστές του,να βρίσκεται σε αυτή την οικτρή κατάσταση;  Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

Ο Νικηταράς

- Τι κάνετε στρατηγέ μου;
- Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.
- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο; επέμενε ο ξένος.
- Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα ο Νικηταράς.
Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.
Ο σχεδόν τυφλός Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!».

Είκοσι χρόνια πίσω,Ιούλιος 1822, περιοχή Δερβενάκια Κορινθίας. Ο Νικηταράς με τα παλληκάρια του αποδεκατίζει τη στρατιά του Δράμαλη .Η ορμή του συγκλονίζει τους στρατιώτες του!Τρια σπαθιά σπάνε στα χέρια του την ώρα της μάχης !Το τέταρτο γίνεται ενα με την παλάμη του.Αδυνατούν να του το αφαιρέσουν μετά τη μάχη !Μετά απο ώρες καταφέρνουν να το απομάκρύνουν αφού χαλάρωσαν με ζεστά επιθέματα τα νεύρα του χεριού του...

Μετά την μάχη στα Δερβενάκια, συγκεντρώθηκαν τα λάφυρα σε τεράστιους σωρούς. Αξιωματικοί και στρατιώτες μαζεύτηκαν για την μοιρασιά. Κάποιοι πρόσεξαν πως ένας συναγωνιστής τους έλειπε από την συντροφιά. Ήταν ο Νικηταράς.Παρά την άρνηση του να πάρει κι αυτός κάποια λάφυρα, στο τέλος και μετά από την επιμονή των συντρόφων του, πήρε μια σέλα, μια ταμπακέρα ξυλόγλυπτη κι ένα σπαθί. Την σέλα χάρισε αμέσως σε συμπολεμιστή και φίλο του.

Την ταμπακέρα, την έστειλε στην γυναίκα του Αγγελίνα με το σημείωμα « Την στέλνω σε σένα που αγαπώ ύστερα από την Πατρίδα. Λάβε την για να με θυμάσαι».

Το ξίφος το έστειλε στην Ύδρα για τις ανάγκες του στόλου. Οι πρόκριτοι όμως του νησιού, το επέστρεψαν λέγοντας ότι το σπαθί αυτό, μόνον όταν το κρατεί το χέρι του Νικηταρά έχει αξία.

Η αφιλοκέρδεια και η ανιδιοτέλεια του Νικηταρά έμεινε παροιμιώδης. Ποτέ δεν ζήτησε και ποτέ δεν πήρε.

Πεθαίνει το 1849, ξεχασμένος και προδωμένος απο την πατρίδα που απελευθέρωσε!

25η Μαρτίου 1821: Η σχολική εορτή

Οι μαθητές της Α΄ΕΠΑ.Λ παρακολουθούν την
ενημέρωση που  τους γίνεται απο τις συμμαθήτριές τους.

Λιτή η σημερινή μας εορτή προς τιμή των ηρώων του 1821.Ακατόρθωτο λίγα λεπτά της ώρας να αποδώσουν το μέγεθος του κατορθώματος.Ψήγματα περήφανης ιστορίας ανάμεικτα με τη ζοφερή πραγματικότητα του επαίσχυντου Μνημονίου.Οι λόγοι σύντομοι, το ίδιο τα ποίηματα και τα τραγούδια ης εξαίρετης χορωδίας μας.Ακολούθησε έκθεση αφισών αγωνιστών του 1821 σε μια σχολική αίθουσα καθώς και η προβολή  ενος συγκινητικού βίντεο για τη θυσία του Αθανασίου Διάκου στη γέφυρα της Αλαμάνας.Ένα ανεκτίμητο κειμήλιο που έλαβε  μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα φαίνεται πως "τράβηξε" τη προσοχή των μαθητών μας:το βαρύ γιαταγάνι ,θα έλεγε πολλά για τον τιτάνιο αγώνα του γένους , αν μπορούσε να μιλήσει.  Η ενημέρωση των μαθητών  έγινε απο συμμαθήτριες του σχολείου τους, σε μια προσπάθεια να περάσει η ιδέα της συμμετοχής στα σχολικά δρώμενα.

Έλενα και Μαρία, επι τω έργω ...

Παρακολουθώντας τη θυσία του Αθ. Διάκου

Χρόνια πολλά, και αναρτήστε περήφανα  μια  ελληνική σημαία στο μπαλκόνι σας!

Ελληνική Επανάσταση 1821: η συνάντηση Καραϊσκάκη-Κιουταχή.

- Η απρόοπτη συνάντηση των δύο ανδρών έγινε την επόμενη μέρα της μάχης του Χαϊδαρίου, όταν ακόμα οι πυροβολισμοί και οι κραυγές ήταν νωπές στην ακοή όσων πήραν μέρος στην μάχη. Ο Καραϊσκάκης και ο Κιουταχής βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι ο ένας στον άλλο, επί ουδετέρου εδάφους, χωρίς να το περιμένει κανένας απ΄τους δύο και αντάλλαξαν χαρακτηριστικές φράσεις. Στις 9 Αυγούστου 1826, ήταν αγκυροβολημένη στα παράλια της περιοχής η φρεγάτα του Γάλλου ναυάρχου Ντεριγνύ, όταν αυτός δέχθηκε επί του πλοίου την επίσκεψη του Κιουταχή και του Ομέρ Πασά με την ακολουθία τους. Οι Τούρκοι στρατηγοί βρίσκονταν ακόμη στην μεγάλη αίθουσα του πλοίου, όταν πλησίασε στη γαλλική ναυαρχίδα το ψαριανό πλοίο του Γιαννίτση που μετέφερε τον Καραϊσκάκη, όταν αυτός έστειλε μήνυμα στο Ντεριγνύ ότι ήθελε να τον επισκεφθεί. Ο Γάλλος ναύαρχος, αφού είχε δεχθεί τον Τούρκο στρατηγό, δεν ήταν δυνατόν να αρνηθεί την επίσκεψη στον Έλληνα στρατηγό και παράγγειλε να τον φέρουν. Ή του εζήτησε ο Κιουταχής να φέρει εκεί τον Καραϊσκάκη, ή εσκηνοθέτησε ο ίδιος την ταυτόχρονη επίσκεψη για να δεί αντιμέτωπους τους δύο αντιπάλους, ή η επίσκεψις και των δύο οφείλετο σε σύμπτωση και ο Ντεριγνύ ενόμισε ότι ο Καραϊσκάκης και ο Κιουταχής ήθελαν να συναντηθούν προς συνεννόηση, για ζητήματα που ενδιέφεραν και τους δύο και επέλεξαν για αυτό την γαλλική φρεγάτα ως ουδέτερο έδαφος. Η ιστορία δεν έχει απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Το σίγουρο είναι, πως ο Καραϊσκάκης δεν το γνώριζε.Ο Καραϊσκάκης οδηγήθηκε προς την αίθουσα της φρεγάτας ακολουθούμενος από τον Γ. Λύκον, τον Χελιώτη, τον Χρηστίδη και τον Ψαριανό πλοίαρχο. Μόλις βρέθηκαν αντιμέτωποι οι στρατηγοί έδειξαν έκπληξη και ταραχή και οι δύο. Ο Καραϊσκάκης υποπτεύθηκε παγίδα και είπε σιγά προς τον Χρηστίδη φέρνοντας το χέρι του στη λαβή του σπαθιού.

- Ορέ Χρηστίδη, μη μας κάνουν καμιά μπαμπεσιά;

Ο Χρηστίδης τον καθησύχασε και ο Ντεριγνύ παρουσίασε τους δύο στρατάρχες τον ένα προς τον άλλον. Ο Καραϊσκάκης προχώρησε δύο βήματα προς τον Κιουταχή, έκλινε την κεφαλή και έφερε το δεξί του χέρι πάνω στο στήθος σε ένδειξη χαιρετισμού και κάθισε. Έκλινε την κεφαλή και ο Κιουταχής αγέρωχα και μίλησε πρώτος στα αλβανικά.

- Τι κάνεις, Καραϊσκάκη. Ήλπιζα νάρθης στα Μπιτόλια να με προσκυνήσεις και να σου δώσω όλα τα βιλαέτια από την Αθήνα ως την Άρτα.

Αυτό ήταν ένα είδος πρότασης του Κιουταχή προς τον Έλληνα στρατηγό.

- Εγώ να σε προσκυνήσω; του απάντησε ο Καραϊσκάκης. Αν είσαι Ρούμελη Βαλεσής εσύ, είμαι κι΄εγώ Ρούμελη Βαλεσής. Κι΄αν ήξερε η Διοίκησίς μου ότι μιλούμε τώρα μαζί, θα με κρεμούσε και μένα και δεκαπέντε χιλιάδες στρατεύματα που έχω στην Ελευσίνα.

Ο Καραϊσκάκης υπέρβαλλε τον αριθμό των δυνάμεων του για να δειλιάσει τον Κιουταχή.

- Και πως μπορεί να σε κρεμάσει; είπε ο Κιουταχής.

--Μήπως δεν σε κρεμάει εσένα ο σουλτάνος όταν θέλει; Ναί ή όχι;

- Ναί, γιατί τον έχω βασιλιά.

-Λοιπόν με κρεμάει και μένα η Διοίκησις, γιατί την έχω βασίλισσα.

Ο Κιουταχής χαμογέλασε και έφυγε πρώτος απ΄την αίθουσα και απ΄την φρεγάτα μαζί με την συνοδεία του. Την επομένη μέρα ο Τούρκος στρατάρχης έστειλε στον Καραϊσκάκη στην Ελευσίνα ” φιλεύματα” : Καφέ, ζάχαρη και καπνό. Ο Καραϊσκάκης ανταπέστειλε στον Κιουταχή ένα φόρτωμα κρασί.

Ιπποτικές φιλοφρονήσεις μεταξύ αντιπάλων στρατηγών που πρόδιδαν την ρομαντική ατμόσφαιρα των καιρών εκείνων.

Το γεγονός της συναντήσεως αυτής αναφέρεται σε επιστολή του Καραϊσκάκη προς τον Θ. Κολοκοτρώνη, που περιλαμβάνεται στα Υπομνήματα του Γενναίου Κολοκοτρώνη:

” Κατά περίστασιν” έγραφε ο Καραϊσκάκης ”ανταμώθημεν εις την φρεγάταν του Δεριγνύ, την δευτέραν ημέραν της υστερινής μάχης του Χαϊδαρίου, εγώ, ο Χελιώτης και ο καπετάν Ψαριανός, ο Γιαννίτσης- με τον Κιουταχή, τον Ομέρ πασά και άλλους. Κατ΄αρχάς εξισπάσθηκα, ογλήγορα όμως εφιλιωθήκαμεν και ελπίζω να του κοστίσει η φιλία μου. Είπαμε πολλά, εκείνος με την ιδέαν του ότι έχει ραγιάδες τους Έλληνας, και εγώ με την ιδέαν μου ότι είμεθα ελεύθεροι..”

Ελληνική Επανάσταση 1821: πυρπόληση της τουρκικης ναυαρχίδας στη Χιο.

Ξημέρωνε η 7η Ιουνίου του 1822, όταν το πυρπολικό του Κωνσταντίνου Κανάρη πλεύριζε αθόρυβα την ολόφωτη ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου.Οι Τούρκοι γιορτάζουν το Ρμαζάνι  και πάνω στη ναυαρχίδα επικρατεί γλέντι.Προσκεκλημένοι είναι ανώτεροι αξιωματικοί αλλά και ο Καρά Αλής, ο τούρκος ναύαρχος που έδωσε την εντολή της καταστροφής της Χίου, δυο μήνες πριν .Οι σκοποί ούτε που αντιλαμβάνονται τη μαύρη σιλουέτα που κινείται προς το πλοίο.  Οι γάτζοι του πυρπολικού σφιχταγκαλιάζουν το θεόρατο τουρκικό πλοίο.Ο Κανάρης χωρίς δεύτερη σκέψη πυροδοτεί το γεμάτο εύφλεκτες ύλες πυρπολικό.  Η σκοτεινή νύχτα μεταβάλλεται σε μέρα ,όταν λίγο αργότερα ανατινάζεται το καμάρι του τουρκικού στόλου. Η εκδίκηση των Ελλήνων  για την καταστροφή της Χίου ήταν σκληρή.  Χάνονται 2-2500 χιλιάδες άνδρες που ήταν στο πλοίο. Ο Καρά Αλής χτυπιέται και σκοτώνεται  απο το κεντρικό κατάρτι την ώρα που προσπαθεί να απομακρυνθεί με λέμβο.Σε κάθε ελεύθερο χωριό της πατρίδας χτυπάνε χαρμόσυνα οι καμπάνες στο άκουσμα του κατορθώματος.Ο Κωνσταντίνος Κανάρης περνάει στη σφαίρα του μύθου.

Διαβάστε παρακάτω την αφήγηση απο εναν αυτόπτη μάρτυρα

Ελληνική Επανάσταση 1821: Αγγελής Γοβιός

Ημέρα ποίησης η σημερινή και στο νου μας ήρθε το ένδοξο  1821.Η λαϊκή μούσα τίμησε πριν απο 190 χρόνια τον Αγγελή Γοβιό, τον ήρωα της Έυβοιας  που θυσιάστηκε για την ελευθερία και το δικαίωμά μας να ονειρευόμαστε το μέλλον!

Μην είδατε στα δυο βουνά, τους δυο Καπεταναίους

Τον Κότσο και τον Αγγελή τα δυο αυτά Λεοντάρια

Εχθές, προχθές τους είδαμε με λίγα παλικάρια,

Εις στην Καστέλα ρίχτηκαν στον κάμπο σαν θηρία,

πολέμαγαν και με πεζούς και με καβαλαρία.

Βαστούν στη μέση το σπαθί στα χέρια το ντουφέκι

εξολοθρεύουν τους εχθρούς και ρίχνουν αστροπελέκι.

Τρεις περδικούλες κάθονταν στα δυο βουνά στη ράχη

Η μια κοιτά τον Εύριπο, η άλλη το Βρυσάκι

Η Τρίτη η μικρότερη μοιργιολογάει και λέει

Μας πήραν τον Αγγελή και ο Κότσος κινδυνεύει.

Ως που να φτάσει στα Ψαχνά ο Αγγελής, επέθανε στο Ρέμα

και δυστυχώς ο Κότσος εις του Πανού τη στέρνα.

Δενδροφύτευση

Ένα "ανοιγμα" στον εφετινό βαρύ χειμώνα μας επέτρεψε να λάβουμε μέρος στη δενδροφύτευση που οργάνωσε το Δασαρχείο απο κοινού με το αρμόδιο τμήμα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού μας. Οι υπόψηφιοι πολλοί , οι εκλεκτοί ολίγοι, αλλά έτσι  γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις .Το αποτέλεσμα ήταν 700 και πλέον δενδράκια φυτεμένα σε περιοχή που είχε πληγεί στο παρελθόν  απο την πύρινη λαίλαπα. Οι δενδροφυτέυσεις έχουν την αξία τους βέβαια, έφόσον συνοδευτούν απο μια περιβαλλοντική στρατηγική ,ενα  κοινό περιβαλλοντικό  σχολικό δίκτυο  που θα αναλαμβάνει και θα υλοποιεί ποικίλες δράσεις.

Μα, πωλείται ποτέ η Ιστορία;

Όπως φαίνεται απο το ακόλουθο άρθρο, ναι!Ο εγγονός του Σπύρου Λούη  αποφάσισε να εκποιήσει το ασημένιο έπαθλο του θριαμβευτή του Μαραθωνίου δρόμου των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896. Ο Σπύρος Λούης ο νερουλάς απο το Μαρούσι , νίκησε στο Μαραθώνιο δρόμο στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896 και έκανε όσο λίγες φορές υπερήφανους τους Έλληνες.

«Ελλην, Ελλην!» παραληρούσαν οι εξήντα χιλιάδες θεατές κατά την είσοδο του Σπύρου Λούη στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο στο φινάλε του Μαραθώνιου δρόμου των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης εποχής, το 1896.

Ο Βασιλιάς Γεώργιος Α' τον πλησίασε και τον ρώτησε τι δώρο θα ήθελε. Εκείνος, με αφοπλιστική ειλικρίνεια απλά ζήτησε ένα γαϊδουράκι για να τον βοηθάει στη μεταφορά του νερού...

Και όντως, το πριμ του, εκτός του Κυπέλλου και ενός κλαδιού ελιάς, ήταν μια σούστα για να κουβαλάει νερό από το χωριό του Αμαρούσιον στην Αθήνα!

Ο νεαρός νερουλάς από το Μαρούσι, που φορούσε μόνιμα την ελληνική εθνική ενδυμασία (φουστανέλα), είχε γεννηθεί το 1872 και είχε διακριθεί στη στρατιωτική του θητεία στο τρέξιμο. Εκείνη την στιγμή πάντως - την πέμπτη ημέρα των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας - μόλις είχε τερματίσει πρώτος στον Μαραθώνιο. Και μάλιστα, χωρίς προπονητή, χωρίς να ανήκει σε σύλλογο, χωρίς να ξέρει την διαδρομή. Κατάφερε δε να συμμετάσχει στον Μαραθώνιο έπειτα από παρέμβαση του ταγματάρχη του Παπαδιαμαντόπουλου από τον Στρατό, που εγγυήθηκε στον αρχίατρο ο οποίος εξέταζε τους αθλητές για τον νεαρό Μαρουσιώτη: «Από τους Αμπελοκήπους τον έστελνα στο Σύνταγμα για τσιγάρα και γυρνούσε σε είκοσι λεπτά», είπε γλαφυρά ο στρατιωτικός για τον φέρελπι νερουλά δρομέα.

Εκείνη την Παρασκευή 29 Μαρτίου 1896, δεκαεπτά αθλητές πήραν θέση στη γέφυρα του Μαραθώνα. Ο ταγματάρχης Παπαδιαμαντόπουλος έδωσε την εκκίνηση με πιστολιά και κατά την διαδρομή ο Λούης έκανε στάση στο Πικέρμι πίνοντας ένα ποτήρι κρασί. Για την ιστορία, ο Μαραθώνιος - ο Λούης διήνυσε σε 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα την απόσταση Μαραθώνα - Αθήνα που τότε είχε μετρηθεί σε 40 χιλιόμετρα και όχι σε 42 όπως είναι η νεότερη διαδρομή που θεσμοθετήθηκε το 1908 - ήταν μια ιδέα του γάλλου φιλολόγου Μισέλ Μπρεάλ που είχε εμπνευστεί το άθλημα από τον Φειδιππίδη. Ο αγγελιαφόρος των Περσικών Πολέμων (αργότερα, αμφισβητήθηκε αν ήταν ο Φειδιππίδης) έτρεξε την απόσταση για να αναγγείλει την νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα με το περίφημο «Νενικήκαμεν».

Η στιγμή που ο Σπύρος Λούης έμπαινε στο Καλλιμάρμαρο έχει μείνει στην Ιστορία. Χαρακτηρίστηκε εθνικός ήρωας και το ασημένιο Κύπελλο τού απονεμήθηκε εν μέσω παραληρήματος.

Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού στο ΕΠΑ.Λ μας!

Οι παρουσιάστριες μας Έλενα και Νάσια
τα πήγαν περίφημα

Επιτυχημένη ήταν η ενημερωτική ημερίδα που διοργανώθηκε  με παρότρυνση του Διεθυντή μας, κ. Κωτή, απο εκπαιδευτικούς και μαθητές του ΕΠΑ.Λ μας στα πλαίσια της ημέρας κατά της σχολικής βίας και εκφοβισμού.Μετά τις δύο πρώτες διδακτικές περιόδους , μεταβήκαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων του γειτονικού Γενικού Λυκείου που ευγενικά μας παραχώρησε ο Διευθυντής του ,κ. Ταμπουρατζής ,και παρουσιάσαμε τις δραστηριότητές μας πάνω στο πρόβλημα της σχολικής βίας.Η ενδοσχολική έρευνα που πραγματοποιήσαμε, η αφίσα μας αλλά και η ταινία που παρακολουθήσαμε "κέρδισαν" τους μαθητές και σίγουρα τους πέρασαν ισχυρά μηνύματα !Στην ηλεκτρονική τάξη μπορείτε να δείτε τη  σημερινή  παρουσίαση!
                                                                                   Επιπλέον φωτογραφίες εδώ