Ξημέρωνε η 7η Ιουνίου του 1822, όταν το πυρπολικό του Κωνσταντίνου Κανάρη πλεύριζε αθόρυβα την ολόφωτη ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου.Οι Τούρκοι γιορτάζουν το Ρμαζάνι και πάνω στη ναυαρχίδα επικρατεί γλέντι.Προσκεκλημένοι είναι ανώτεροι αξιωματικοί αλλά και ο Καρά Αλής, ο τούρκος ναύαρχος που έδωσε την εντολή της καταστροφής της Χίου, δυο μήνες πριν .Οι σκοποί ούτε που αντιλαμβάνονται τη μαύρη σιλουέτα που κινείται προς το πλοίο. Οι γάτζοι του πυρπολικού σφιχταγκαλιάζουν το θεόρατο τουρκικό πλοίο.Ο Κανάρης χωρίς δεύτερη σκέψη πυροδοτεί το γεμάτο εύφλεκτες ύλες πυρπολικό. Η σκοτεινή νύχτα μεταβάλλεται σε μέρα ,όταν λίγο αργότερα ανατινάζεται το καμάρι του τουρκικού στόλου. Η εκδίκηση των Ελλήνων για την καταστροφή της Χίου ήταν σκληρή. Χάνονται 2-2500 χιλιάδες άνδρες που ήταν στο πλοίο. Ο Καρά Αλής χτυπιέται και σκοτώνεται απο το κεντρικό κατάρτι την ώρα που προσπαθεί να απομακρυνθεί με λέμβο.Σε κάθε ελεύθερο χωριό της πατρίδας χτυπάνε χαρμόσυνα οι καμπάνες στο άκουσμα του κατορθώματος.Ο Κωνσταντίνος Κανάρης περνάει στη σφαίρα του μύθου.
Διαβάστε παρακάτω την αφήγηση απο εναν αυτόπτη μάρτυρα
Ας δούμε όμως μια αδιάψευστη μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα, του Χιώτη Χριστόφορου Πλ. Καστάνη, όπως την περιγράφει στο βιβλίο του «Ο 'Ελληνας εξόριστος» το οποίο έγραφε στα αγγλικά και το εξέδωσε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ: Ηταν το βράδυ της αξέχαστης δεκάτης εννάτης(με το νέο ημερολόγιο) Ιουνίου 1822. O ναύαρχος, πάνω στη μεγαλόπρεπη ναυαρχίδα του, γιόρταζε τις εορταστικές νύκτες του Ραμαζανιού. Μετά από σκληρή δίαιτα κατά τη διάρκεια της ημέρας, ξεκινούσε τη βραδυά με ξεφάντωμα και μεθύσι. Καυχιόταν για τις πλουσιοπάροχες ανταμοιβές που θα του δίνονταν για την αφοσίωσή του, όταν θα επέστρεφε στη Μητρόπολη, και την επιβράβευσή του από το Μονάρχη όταν θα λάβαινε τις στάχτες της Χίου μαζί με μια άριστη επιλογή Ελληνίδων καλλονών για το χαρέμι του. Πλήθος κολάκων από όλο το στόλο τον περιστοίχιζαν. Αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμμα, ο παρατηρητής από τη στεριά και από το στόλο, »Τάζοντας προς τα πάνω παρατηρούσε ένα μυστηριώδες φαινόμενο στον ουρανό, το οποίο αναφέρουμε όχι για να ενθαρρύνουμε τη δεισιδαιμονία, αλλά απλά σαν γεγονός. Στο ήρεμο, με πλήρη άπνοια γαλάζιο, υψώθηκε ένα φλεγόμενο σύννεφο, με σχήμα σαν σπαθί, με τη λαβή να αιωρείται πάνω από τα Ψαρά και την άκρη της λεπίδας να έχει κατεύθυνση προς την αρμάδα. Το φαινόμενο αυτό χαιρετίστηκε από τους'Ελληνες που βρίσκονταν στα προξενεία και πάνω στα βουνά σαν αίσιος οιωνός. Ο Ολλανδός Ωρόξενος, ένας παλαίμαχος των Ναπολεόντειων πολέμων, δήλωσε ότι αυτό ήταν ο πρόδρομος του θανάτου κάποιας σημαντικής προσωπικότητας το ίδιο εκείνο βράδυ.
Ενώ ο ναύαρχος είχε παραδοθεί σε απολαύσεις οργίων, ο Κανάρης, πάνω στο βραχονήσι του, χατά
στρωνε το σχέδιο εκδίκησης. Συνοδευόμενος από είκοσι μόνο ναυτικούς, ετπβιβάσθηκε στο μαύρο πυρπολικό του ή μπουρλότο, και σήκωσε πανιά για τα Στενά της Χίου όπου είχε αγκυροβολήσει ο πανίσχυρος στόλος. Με επιδέξιους χειρισμούς απέφυγε τις φρεγάτες που περιπολούσαν και κατευθύνθηκε προς τον Τσεσμέ, μια ασιατική πόλη ακριβώς απέναντι της Χίου. "Ενας λαμπρός μετεωρίτης διέσχισε τον ουρανό. Οδηγούμενος από αυτό το ουράνο σημάδι, προχώρησε με εναλλασσόμενες πορείες, διείσδυσε στο στόλο και έφθασε στη ναυαρχίδα. "Εγινε αντιληπτός. Στο στόλο ξέσπασε πανικός με εκκωφαντικά ουρλιαχτά απόγνωσης, ακολουθούμενα από καταιγισμό κανονιοβολισμών και πυροβολισμών κατά του αντικειμένου του τρόμου. O Κανάρης, απτόητος, στάθηκε πάνω στην πλώρη του και ενεθάρρυνε τους άνδρες του εις το όνομα του Χριστού και της Ελλάδας. Το μπουρλότο έτρεχε ταχύτατα, σαν βέλος, με τη βοήθεια του δροσερού μελτεμιού. Ακολούθησε η σύγκρουση' η αρπάγη γατζώθηχε στο τέρας' ο ήρωας άναψε το φυτίλι και πήδησε στη βάρκα. Οι ακατάβλητοι Ψαριανοί του τράβηξαν βίαια τα κουπιά τους και με τις φωτιές της εκδίκησης που οι ίδιοι άναψαν και τις εκρήξεις των μένεα πνεόντων «λεβιάθαν» που τους εναντιώθηκαν, οδηγήθηκαν θριαμβευτές στο πατρικό νησί τους...
...Επιστρέφουμε να δούμε τί έγινε με τη ναυαρχίδα. Εν ριπή οφθαλμού οι φλόγες μεταδόθηκαν. Τα φλεγόμενα αντικείμενα από το εκρηγνυόμενο μπουρλότο σκορπίστηκαν στα καταστρώματα του Θύματός του. H σύγχυση ήταν απερίyραπτη. O ναύαρχος, έξαλος από οργή και αμηχανία, έτρεχε πάνω στα καταστρώματα επικαλούμενος βοήθεια από τον «Αλλάχ, τον Αχμέντ και τον Μωάμεθ». Μετά πήδησε απαρατήρητος στη βάρκα του κόβοντας με το γιαταγάνι του τα χέρια των αξιοθρήνητων δειλών που είχαν αρπαχθεί από εκεί για να προστατευθούν. Θα φθάσει στην ακτή της Χίου ατιμώρητος; Όχι! "Ενα κομμάτι του ιστού που έπεφτε ωθούμενο από το αδηφάγο στοιχείο, του επέφερε θανατηφόρο πλήγμα. Μεταφέρεται στην ακτή της Χίου, την οποία ανεπανόρθωτα προσέβαλε, για να αφήσει την τελευταία του πνοή και να κλείσει το δράμα, ο βασικός παίχτης του οποίου ήταν αυτός. Ποιά ήταν η εικόνα που παρουσιάσθηκε στη θνήσχουσα ματιά του; Το υπερήφανο πλοίο του βυθιζόταν φλεγόμενο. Τα αυτοπυροδοτούμενα κανόνια άδειαζαν τις μπάλες τους στην τύχη. Από το κάστρο και από το στόλο έστρεψαν τα πυρά προς το επικίνδυνο τέρας για να το βυθίσουν. H καταστροφή μαινόταν στην αρμάδα απ' άκρη σ' άκρη' εκατοντάδες από κάθε πλοίο πήδησαν στη θάλασσα, οι περισσότεροι των οποίων βρήκαν υγρό τάφο. 1κεσίες από το συνωστιζόμενο πλήθος στην παραλία και το κάστρο και κραυγές αγωνίας από το στόλο και τη θάλασσα, πνίγονταν στον θυελλώδη βρυχηθμό του κανονιοβολισμού!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ώρα που η μητέρα μου κάλεσε την οικογένειά της από τη σκηνή για να δούν την πυρπόληση. O αδελφός μου ο Στέφανος και εγώ τρέξαμε στο μπαλκόνι. Οι ντόπιοι Φράγκοι καταριώταν, αλλά οι Ελληνες σιωπηρά αγάλλονταν με αυτές τις αποδείξεις εθνικής ισχύος! H ναυαρχίδα φώτισε το Αιγαίο και περιμέναμε την έκρηξη των πυριτιδαποθηκών από λεπτό σε λεπτό. Ξαφνικά εκείνο το πλωτό πανδαιμόνιο εξεράγη σαν ηφαίστειο. H γη σείσθηκε και ο αέρας μέσα σε μια στιγμή γέμισε με φλεγόμενα κομμάτια, τα οποία την επόμενη στιγμή φαίνονταν από τις ακτές της Χίου και της Ασίας να πλέουν μαζί με τα ακρωτηριασμένα πτώματα τριών χιλιάδων Τούρκων. Τέτοιο ήταν το θέαμα που παρακολουθούσε ο σατανικός ηγέτης του τουρκικού στόλου, ο οποίος, κατά τη στιγμή της έκρηξης, μεταπήδησε στους κόλπους των περιοχών του Τάρταρου...»
Διαβάστε παρακάτω την αφήγηση απο εναν αυτόπτη μάρτυρα
Ας δούμε όμως μια αδιάψευστη μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα, του Χιώτη Χριστόφορου Πλ. Καστάνη, όπως την περιγράφει στο βιβλίο του «Ο 'Ελληνας εξόριστος» το οποίο έγραφε στα αγγλικά και το εξέδωσε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ: Ηταν το βράδυ της αξέχαστης δεκάτης εννάτης(με το νέο ημερολόγιο) Ιουνίου 1822. O ναύαρχος, πάνω στη μεγαλόπρεπη ναυαρχίδα του, γιόρταζε τις εορταστικές νύκτες του Ραμαζανιού. Μετά από σκληρή δίαιτα κατά τη διάρκεια της ημέρας, ξεκινούσε τη βραδυά με ξεφάντωμα και μεθύσι. Καυχιόταν για τις πλουσιοπάροχες ανταμοιβές που θα του δίνονταν για την αφοσίωσή του, όταν θα επέστρεφε στη Μητρόπολη, και την επιβράβευσή του από το Μονάρχη όταν θα λάβαινε τις στάχτες της Χίου μαζί με μια άριστη επιλογή Ελληνίδων καλλονών για το χαρέμι του. Πλήθος κολάκων από όλο το στόλο τον περιστοίχιζαν. Αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμμα, ο παρατηρητής από τη στεριά και από το στόλο, »Τάζοντας προς τα πάνω παρατηρούσε ένα μυστηριώδες φαινόμενο στον ουρανό, το οποίο αναφέρουμε όχι για να ενθαρρύνουμε τη δεισιδαιμονία, αλλά απλά σαν γεγονός. Στο ήρεμο, με πλήρη άπνοια γαλάζιο, υψώθηκε ένα φλεγόμενο σύννεφο, με σχήμα σαν σπαθί, με τη λαβή να αιωρείται πάνω από τα Ψαρά και την άκρη της λεπίδας να έχει κατεύθυνση προς την αρμάδα. Το φαινόμενο αυτό χαιρετίστηκε από τους'Ελληνες που βρίσκονταν στα προξενεία και πάνω στα βουνά σαν αίσιος οιωνός. Ο Ολλανδός Ωρόξενος, ένας παλαίμαχος των Ναπολεόντειων πολέμων, δήλωσε ότι αυτό ήταν ο πρόδρομος του θανάτου κάποιας σημαντικής προσωπικότητας το ίδιο εκείνο βράδυ.
Ενώ ο ναύαρχος είχε παραδοθεί σε απολαύσεις οργίων, ο Κανάρης, πάνω στο βραχονήσι του, χατά
στρωνε το σχέδιο εκδίκησης. Συνοδευόμενος από είκοσι μόνο ναυτικούς, ετπβιβάσθηκε στο μαύρο πυρπολικό του ή μπουρλότο, και σήκωσε πανιά για τα Στενά της Χίου όπου είχε αγκυροβολήσει ο πανίσχυρος στόλος. Με επιδέξιους χειρισμούς απέφυγε τις φρεγάτες που περιπολούσαν και κατευθύνθηκε προς τον Τσεσμέ, μια ασιατική πόλη ακριβώς απέναντι της Χίου. "Ενας λαμπρός μετεωρίτης διέσχισε τον ουρανό. Οδηγούμενος από αυτό το ουράνο σημάδι, προχώρησε με εναλλασσόμενες πορείες, διείσδυσε στο στόλο και έφθασε στη ναυαρχίδα. "Εγινε αντιληπτός. Στο στόλο ξέσπασε πανικός με εκκωφαντικά ουρλιαχτά απόγνωσης, ακολουθούμενα από καταιγισμό κανονιοβολισμών και πυροβολισμών κατά του αντικειμένου του τρόμου. O Κανάρης, απτόητος, στάθηκε πάνω στην πλώρη του και ενεθάρρυνε τους άνδρες του εις το όνομα του Χριστού και της Ελλάδας. Το μπουρλότο έτρεχε ταχύτατα, σαν βέλος, με τη βοήθεια του δροσερού μελτεμιού. Ακολούθησε η σύγκρουση' η αρπάγη γατζώθηχε στο τέρας' ο ήρωας άναψε το φυτίλι και πήδησε στη βάρκα. Οι ακατάβλητοι Ψαριανοί του τράβηξαν βίαια τα κουπιά τους και με τις φωτιές της εκδίκησης που οι ίδιοι άναψαν και τις εκρήξεις των μένεα πνεόντων «λεβιάθαν» που τους εναντιώθηκαν, οδηγήθηκαν θριαμβευτές στο πατρικό νησί τους...
...Επιστρέφουμε να δούμε τί έγινε με τη ναυαρχίδα. Εν ριπή οφθαλμού οι φλόγες μεταδόθηκαν. Τα φλεγόμενα αντικείμενα από το εκρηγνυόμενο μπουρλότο σκορπίστηκαν στα καταστρώματα του Θύματός του. H σύγχυση ήταν απερίyραπτη. O ναύαρχος, έξαλος από οργή και αμηχανία, έτρεχε πάνω στα καταστρώματα επικαλούμενος βοήθεια από τον «Αλλάχ, τον Αχμέντ και τον Μωάμεθ». Μετά πήδησε απαρατήρητος στη βάρκα του κόβοντας με το γιαταγάνι του τα χέρια των αξιοθρήνητων δειλών που είχαν αρπαχθεί από εκεί για να προστατευθούν. Θα φθάσει στην ακτή της Χίου ατιμώρητος; Όχι! "Ενα κομμάτι του ιστού που έπεφτε ωθούμενο από το αδηφάγο στοιχείο, του επέφερε θανατηφόρο πλήγμα. Μεταφέρεται στην ακτή της Χίου, την οποία ανεπανόρθωτα προσέβαλε, για να αφήσει την τελευταία του πνοή και να κλείσει το δράμα, ο βασικός παίχτης του οποίου ήταν αυτός. Ποιά ήταν η εικόνα που παρουσιάσθηκε στη θνήσχουσα ματιά του; Το υπερήφανο πλοίο του βυθιζόταν φλεγόμενο. Τα αυτοπυροδοτούμενα κανόνια άδειαζαν τις μπάλες τους στην τύχη. Από το κάστρο και από το στόλο έστρεψαν τα πυρά προς το επικίνδυνο τέρας για να το βυθίσουν. H καταστροφή μαινόταν στην αρμάδα απ' άκρη σ' άκρη' εκατοντάδες από κάθε πλοίο πήδησαν στη θάλασσα, οι περισσότεροι των οποίων βρήκαν υγρό τάφο. 1κεσίες από το συνωστιζόμενο πλήθος στην παραλία και το κάστρο και κραυγές αγωνίας από το στόλο και τη θάλασσα, πνίγονταν στον θυελλώδη βρυχηθμό του κανονιοβολισμού!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ώρα που η μητέρα μου κάλεσε την οικογένειά της από τη σκηνή για να δούν την πυρπόληση. O αδελφός μου ο Στέφανος και εγώ τρέξαμε στο μπαλκόνι. Οι ντόπιοι Φράγκοι καταριώταν, αλλά οι Ελληνες σιωπηρά αγάλλονταν με αυτές τις αποδείξεις εθνικής ισχύος! H ναυαρχίδα φώτισε το Αιγαίο και περιμέναμε την έκρηξη των πυριτιδαποθηκών από λεπτό σε λεπτό. Ξαφνικά εκείνο το πλωτό πανδαιμόνιο εξεράγη σαν ηφαίστειο. H γη σείσθηκε και ο αέρας μέσα σε μια στιγμή γέμισε με φλεγόμενα κομμάτια, τα οποία την επόμενη στιγμή φαίνονταν από τις ακτές της Χίου και της Ασίας να πλέουν μαζί με τα ακρωτηριασμένα πτώματα τριών χιλιάδων Τούρκων. Τέτοιο ήταν το θέαμα που παρακολουθούσε ο σατανικός ηγέτης του τουρκικού στόλου, ο οποίος, κατά τη στιγμή της έκρηξης, μεταπήδησε στους κόλπους των περιοχών του Τάρταρου...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Άφήστε εδώ το σχόλιό σας